Woensdag 30 augustus

Woensdag 30 augustus 2017

Vandaag is de laatste dag dat wij iets kunnen doen.

Daarom gaan wij doen wat Cella heel graag wilt doen en dat is naar Ceram; Nusa Ina!

Om 4u ging de wekker (bah, vroeg) en om 5.30u zitten wij aan het ontbijt. Gelukkig heeft de warme douche een beetje geholpen om ons wakker te maken.

Om 6u worden wij opgehaald om naar pelabuhan Tulehu te gaan. Daar ontmoeten wij Maya, die met ons meegaat naar Ceram. Om 6.40u staan wij op de haven en tegen 7.30u komt Maya eraan. Voor 16,45€ per persoon kopen wij een VIP ticket voor de twee uur durende reis, die echter niet om 8u begint (zoals gepland); maar om 9u. Wederom een flink staaltje djam karret. Vakwerk!

Tijdens de eerste helft van de reis slapen wij. Maar door lawaai van verschillende mensen worden wij wakker. Het vreemde is dat zodra wij wakker zijn, het muisstil is in de boot. Dan begint de ellende. De boot gaat niet alleen van voor naar achteren hellen, maar nu ook van links naar rechts. Het water spat bij de ramen omhoog en er beginnen mensen te gillen van angst. Zowel Cella als Maya spreken hun angst ook uit en ik ben blij dat Thyrza slaapt. Zij vind dit namelijk helemaal eng. Dan voel ik ineens enorme drang om te poepen opkomen, maar naar de wc gaan durf ik niet. De boot gaat zo heftig heen en weer, dat ik bang ben om te vallen en zo bepaalde kleuren in mijn broek te krijgen. Helaas houdt de druk aan en wordt deze erger, waardoor ik uiteindelijk wel naar de wc móet. Wankelend loop ik naar achteren en als ik eindelijk bij de deur naar verlossing ben, is deze op slot. Kimai! Na even gewacht te hebben wordt de druk wel heel erg hoog en probeer ik de deur nogmaals. Verdorie; niet op slot. Hij klemt alleen maar. Máár....er is geen licht in de verlossing. Omgeven door duisternis, wankelend door de schommelingen zoek ik het toilet. Heh heh, ik zit. Dan maar in het donker, het zal me wat. De verlossing komt spoedig en ja, verlost wordt er heel wat. 

Na heel moeilijk doorgespoeld te hebben met een mandi bak strompel ik terug naar mijn zitplaats. Daar tref ik totale hysterie aan: Thyrza zit op Cella's schoot te huilen. Maya zit aan de andere kant ook angstkreten uit te blazen en achterin zitten ook vrouwen en kinderen hun zorgen kenbaar te maken. Ik ga zitten naast Maya die zich direct aan mij vastklampt en haar nagels in mij zet. Links van mij hoor ik Thyrza: ja mama!!! Uitroepen en erbij huilen. Rechts van mij zegt Maya: aduhh mama!!! En weent er zachtjes bij. Dit allemaal wekt bij mij wederom druk op, maar de golven zijn nog heftiger geworden  dus geen denken aan dat ik nu ga lopen. Na 10 minuten moet ik echter wel en zodra Maya haar grip wat verzacht, spring ik op en ga ik wederom naar het verlossende toilet. Nu gaat de deur ineen keer open, echter zit er nu wel een meisje op. Beschaamd zeg ik sorry en duw de deur weer dicht. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren kan ik eindelijk het, verlichte, toilet op. Als ik klaar ben is de boot gelukkig al aangemeerd. Opgelucht en trillerig verlaten wij de boot en zetten voet op Amahei. Daar regelt Maya een chauffeur, die helaas aangeeft dat de boot terug niet om 16u, maar om 14u vertrekt. Dat laat weinig tijd over om iets te doen, dus we rijden maar even rond door Amahei & Masohi en maken wat foto's. 

Tegen 13u gaan we terug naar de boot, die om 14.15u vertrekt. Hier maak ik kennis met een man uit Australië, die op Ceram is geweest om te vogelspotten. Hij vertelt dat hij in Afrika gewoond heeft en over de hele wereld is geweest. Als hij hoort dat wij uit Nederland komen, vertelt hij dat zijn moeder daar vandaan komt en begint Nederlands te praten.

Zo praten wij verder tot de boot begint te varen. Ik vertel hem nog dat de heenreis verschrikkelijk was, waarop hij mij de tip geeft om naar de horizon te kijken; mocht ik weer misselijk worden. Dankbaar maak ik gebruik van deze tip, tezamen met de lagu rohani die ik luister. Maya wordt weer angstig door de vele golven en klampt zich weer aan mij vast.

Na 2 verschrikkelijke uren komen wij aan op Tulehu. Hier wachten wij op onze chauffeur. Terwijl wij wachten komt het klootjesvolk ons lastig vallen en hoevaak wij hun vragen ook met nee beantwoorden, ze blijven terugkomen. Het wordt zelfs zo vervelend dat ik een paar met een boze blik en harde woorden weg moet sturen. Het meest vervelende is dat ik iemand wegstuur, die wij later blijken nodig te hebben. Onze chauffeur komt namelijk niet opdagen!

Gelukkig neemt de weggestuurde chauffeur het goed op en helpt zelfs om anderen weg te sturen. Hij gaat akkoord voor dezelfde prijs als de originele chauffeur en om 18u zijn wij eindelijk terug in het hotel. Hier gaan wij genieten van een heerlijke maaltijd, waarna de meiden gaan zwemmen. Maya gaat op tijd naar huis omdat zij zich ook niet lekker voelt en nu is het wachten op bung Freddy, die hopelijk niet al te laat komt.